Zgromadzenie przyjmuje Regułę św. Franciszka z Asyżu.

Posługa braci ma na celu "ratunek natychmiastowy" każdego ubogiego w jego podstawowych potrzebach, a w dalszym celu poprawę stanu materialnego i moralnego najniższego proletariatu. Przytuliska mają być domami miłosierdzia: "chwilowego schronienia, stałego przytułku i pracy dla włóczęgów, próżniaków żebrających i wyrobników bez zajęcia w stałym dążeniu do ich uspołecznienia i umoralnienia".

W praktyce życia św. Brata Alberta posługa ta przechodziła różne fazy prób wobec różnych potrzeb społecznych. Ogarniała ona szpitale zakaźne, opuszczone dzieci, szła ku masom pracującym, by "ramię w ramię z robotnikami w halach fabrycznych, na roli, przy budowie dróg wypełnić przedział między klasztorem a światem, zbliżyć habit do bluzy robotniczej", poznać poszczególne potrzeby mas poprzez bezpośrednią styczność z nimi, a nadto by wpływać na nich. Wysyłał też swoich braci do unitów wspomagając jezuitów w ich misjach prowadzonych na Podlasiu.

Posługa przy wydawaniu posiłków Ubogim w Kuchni w Krakowie.

W zamiarach swoich pragnął Brat Albert, aby bracia trwali w gotowości niesienia pomocy w miejscach szczególnie dużego przepływu i skupienia mas ludzkich. Ogólnie ujmując, tam, gdzie nieporadność nieprzystosowanych jest szczególnie narażona na rozluźnienie więzów społecznych, zagrożenie godności ludzkiej i utratę Boga. Po szeregu prób wobec skąpych sił, przytuliska stały się trwałym owocem jego wysiłków, a zarazem - obok pustelni - kolebką i miejscem tworzenia się duchowości albertyńskiej. Były to domy wspólnej pracy z ubogimi.

Duchowość świętego Brata Alberta, zakorzeniona w Ewangelii i społecznej nauce Kościoła streszcza się w miłości Chrystusa ofiarującego się za ludzi na krzyżu, dającego się im w Eucharystii jako pokarm, a także obecnego w każdym człowieku, zwłaszcza życiowo zaniedbanym, społecznie sponiewieranym, opuszczonym. W tych twarzach dopatrywał się podobieństwa do Chrystusowego znieważonego oblicza, z pragnieniem, by im bratnią posługą przywrócić wygląd godny Bożego pochodzenia i synostwa, być im pożytecznym, jak chleb pożywny, leżący dla wszystkich na stole.

Pobożność maryjna jest ważnym elementem duchowości albertyńskiej.

Przy boku Chrystusa ma swe miejsce Matka Boża, przez świętego Założyciela określona jako "Fundatorka Zgromadzenia i jego Opiekunka", a także święci - "nici łączące nas z Bogiem" - zwłaszcza bliscy mu duchowo: Franciszek z Asyżu, Jan od Krzyża, Wincenty à Paulo. Duchowość swą bogacił Brat Albert do końca życia. Przekazał ją współbraciom niepisanym testamentem swego przykładu, podawanych na co dzień zasad życia i pracy, osobistych nota­tek, ewangeliczną formą organizowanych dzieł miłosierdzia.

Do pełni rzeczywistości albertyńskiej należą pustelnie. Wyrosły one z modlitwy i ofiary oraz ducha Założyciela. Święty Brat Albert mówił: Jeżeli domów pustelniczych zabraknie to nie można będzie nawet przytulisk dla ubogich urządzać, bo zabraknie wytrwałości, poświęcenia i sił do ich obsługi".


Więcej o pustelni »


Testament

Dla miłości Boga powinni bracia iść zawsze tam, gdzie warunki najcięższe, gdzie człowiek opuszczony znajduje się w wielkiej potrzebie, a gdzie nikt inny nie usłuży. Mają to czynić z wiarą w człowieka, w dobro tkwiące głęboko w sercu każdego zagrożonego, które można wyzwolić dobrym słowem czy też miłosiernym znakiem, jaki stanowi choćby "miska strawy". Dostrzeżone przy tym znieważone Oblicze Chrystusa należy oczyścić czynnym miłosierdziem: uratować poprzez pracę i wspólnotę godność człowieka.

Zarówno pustelnie jak i przytuliska wyrosłe z ducha ofiary i modlitwy Założyciela mają być niejako domami rodzinnymi, pustelnie nadto miejscami odradzania ducha i ciała dla braci.

Najcenniejszym depozytem, pozostawionym naszym czasom przez św. Brata Alberta, jest to jego ufne, radosne w posłudze zawierzenie uprzedzającej Miłości i Opatrzności Bożej, pociągające za sobą dobroć osobistą karmioną Eucharystią i kontemplacją życia Chrystusowego, modlitwą przeradzającą się w posługę ofiarnego i czynnego miłosierdzia wobec ludzi zaniedbanych materialnie i moralnie; wszystko w atmosferze prostoty oraz ubóstwa życia osobistego i wspólnotowego.